3 Heuchelheimer fahren mit dem Rad zur Partnergemeinde nach Polen

Im Vorfeld des heutigen Tages gab es kleinere Diskussionen über die Route. Die Strecke versprach einige Anstrengung und es standen über 100 Kilometer und eventuell auch mehr als 1000 Höhenmeter in Aussicht.

Stephan wäre gerne über Radeberg gefahren und so verzichteten wir auf die leichtere Route über Landstraße.



Aus Dresden heraus kamen wir schnell in ein Waldgebiet und zum Flüsschen Prießnitz, dem wir ab jetzt lange aufwärts folgten. Zu Beginn schien die Strecke anspruchsvoll: Es gab einige kräftige Wurzelschwellen und andre fahrtechnische Besonderheiten. Aber bald erkannten wir, dass es sich zwar um einen langen Aufstieg handelte, aber die Steigungsprozente hielten sich meist unter 5 Prozent und ließen sich ganz gut bewältigen.

Kurz vor Radeberg kamen wir aus dem Wald und fuhren in das Städtchen ein.

Ich fuhr hinten und meinte gerade ein Hinweisschild mit der Aufschrift "Brauerei" gesehen zu haben, als ich plötzlich den Eindruck hatte, dass da vorne ein Ruck durch meine Mitfahrer ging. Plötzlich verließen wir die geplante Route und fuhren ziemlich zügig kleine Wege und Sträßchen durch die Stadt, bis wir irgendwann auf dem Marktplatz zum Stehen kamen.

Dort wurden wir belehrt, dass die Brauerei irgendwo anders sei, man dort aber kein Bier bekommen könne und ein Hotel den Ausschank habe. Dafür sei es aber zu früh.

Wir fuhren noch ein bisschen her und hin, wie man in der Animation gewiss erkennen kann und mussten schließlich völlig unterhopft das Örtchen verlassen.



Zum Glück gab es dann im nächsten Etappenziel Bischofswerda nicht nur einen viel schöneren Marktplatz, sondern auch einen super Dönerladen, der hervorragende Dürums und dazu auch Radeberger im Angebot hatte.



So konnten wir unsren Mitfahrer glücklich machen.

Ab Bischofswerda waren die Radwege rarer gesät: Wir fuhren hauptsächlich straßenbegleitende Radwege. Aber die waren in einem hervorragenden Zustand und wir kamen ziemlich zügig voran. Dabei muss aber angemerkt werden, dass die Oberlausitz ziemlich wellig ist und demgemäß gab es viele Steigungen, die sich aber immer im moderaten Prozentbereich bewegten.

Sehr erstaunt war ich über die wunderschöne Stadt Bautzen. Den Ortsnamen kannte ich bislang eigentlich nur aus der Stasi-Ballade des DDR-Liedermachers Wolf Biermann, der in dem Lied seine Bewacher durch den Kakao zog und am Ende textete:
"Aber ich will nicht auf die Spitze
treiben meine Galgenwitze.
Es gibt wirklich Schöneres
als grad eure Schnauzen.
Schönre Löcher gibt es auch
als das Loch von Bautzen."

Denn damals war Bautzen bekannt als ein Ort, in dessen Gefängnis viele Regimegegner einsitzen mussten.



Bautzen liegt wunderschön an der Spree und hat viele tolle Bauwerke und eine sehr attraktive Altstadt, in der wir auf Kaffee und Kuchen Rast machten.



Anschließend fuhren wir wieder ziemlich hügelig bis zur deutsch-polnischen Grenzstadt Görlitz.

Nach dem Bezug unsres Hotels erkundeten wir die ebenfalls sehr schöne Stadt mit den Rädern und waren auf der polnischen Seite am anderen Ufer der Neiße direkt am Wehr an der Alstadtbrücke essen.




Wie schön, einfach so von einem Land ins andre und wieder zurück gehen zu können!

Gefahren haben wir heute 110 Kilometer und 910 Höhenmeter.


https://www.relive.cc/view/vMq5EZ58pQq

https://www.relive.cc/view/vYvrLkeXKx6 ;
 

 

Dzień 6, z Drezna do Görlitz


W okresie poprzedzającym dzisiejszy dzień toczyły się drobne dyskusje na temat trasy. Trasa zapowiadała pewien wysiłek, a w perspektywie było ponad 100 kilometrów i być może ponad 1000 metrów przewyższenia.

Stephan chciałby jechać przez Radeberg, więc zdecydowaliśmy się na łatwiejszą trasę przez polną drogę.

Wyjeżdżając z Drezna szybko trafiliśmy na zalesiony teren i małą rzeczkę Prießnitz, którą od tej pory przez długi czas podążaliśmy pod górę. Na początku trasa wydawała się wymagająca: było kilka mocnych wybrzuszeń korzeni i innych elementów rowerowych. Szybko jednak zorientowaliśmy się, że choć to długa wspinaczka, to nachylenie procentowe w większości nie przekraczało 5 procent i można było sobie całkiem nieźle poradzić.

Tuż przed Radebergiem wyszliśmy z lasu i wjechaliśmy do małego miasteczka.

Jechałem z tyłu i wydawało mi się, że widzę napis "Brauerei" (browar), gdy nagle odniosłem wrażenie, że moimi współtowarzyszami podróży wstrząsnął jakiś dźwięk. Nagle zjechaliśmy z zaplanowanej trasy i jechaliśmy dość wartko małymi drogami i uliczkami przez miasto, aż w pewnym momencie zatrzymaliśmy się na rynku.

Tam powiedziano nam, że browar jest gdzie indziej, ale że nie możemy tam dostać żadnego piwa i że serwuje je jakiś hotel. Ale na to było jeszcze za wcześnie.

Trochę pojeździliśmy tam i z powrotem, co z pewnością widać na animacji, i w końcu musieliśmy opuścić to miejsce kompletnie niedomyte.

Na szczęście kolejny cel podróży, Bischofswerda, miał nie tylko znacznie ładniejszy rynek, ale także świetną kebabownię z doskonałymi Dürumami i Radebergerami.

Mogliśmy więc uszczęśliwić naszych kolegów rowerzystów.

Od Bischofswerdy ścieżek rowerowych było niewiele: jechaliśmy głównie drogami rowerowymi. Ale były w doskonałym stanie i zrobiliśmy całkiem niezły postęp. Trzeba jednak zaznaczyć, że Górne Łużyce są dość pofałdowane, więc było sporo podjazdów, ale zawsze były one w umiarkowanym przedziale procentowym.

Bardzo zaskoczyło mnie piękne miasto Bautzen. Nazwę miejscowości znałem tylko z ballady Stasi autorstwa NRD-owskiego piosenkarza Wolfa Biermanna, który w piosence naśmiewał się ze swoich strażników i na końcu napisał:
"Ale ja nie chcę
moje żarty o szubienicy.
Naprawdę są ładniejsze rzeczy
niż tylko wasze pyskówki.
Są też piękniejsze dziury
niż dziura w Bautzen".

Bo wtedy Bautzen było znane jako miejsce, gdzie więziono wielu przeciwników reżimu.

Bautzen jest pięknie położone nad Nysą, ma wiele wspaniałych budynków i bardzo atrakcyjną starówkę, gdzie zatrzymaliśmy się na kawę i ciasto.

Następnie pojechaliśmy ponownie pod górę do polsko-niemieckiego miasta granicznego Polskie miasto graniczne Görlitz.

Po zameldowaniu się w hotelu zwiedziliśmy na rowerach równie piękne miasto i zjedliśmy obiad po polskiej stronie na drugim brzegu Nysy, bezpośrednio przy jazie na moście Alstadtbrücke.

Jak miło jest móc przejechać z jednego kraju do drugiego i z powrotem!

Przejechaliśmy dziś 110 kilometrów i 910 metrów przewyższenia.


A tu znowu dzisiejsza animacja.
Są to dwa filmy:

https://www.relive.cc/view/vMq5EZ58pQq

https://www.relive.cc/view/vYvrLkeXKx6

Przetłumaczono za pomocą www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

Los gings in Grimma über die lange Hängebrücke über die Mulde. Vom anderen Ufer gibt es beeindruckende Blicke auf den Ort und auch auf die inzwischen gebauten Sicherungsmaßnahmen gegen Überflutungen.



Wir verließen kurz den Mulderadweg, um Kilometer einzusparen. Dabei sammelten wir dann allerdings einige Höhenmeter ein. Denn das Land war inzwischen nicht mehr so flach wie am Tag vorher. Im Gegenteil gab es einige Wellen und manche Landschaften erinnerten sogar ein wenig an die Toscana mit ihren sanften Hügeln. Auf ruhigen Nebenstraßen, auf denen kaum ein Auto fuhr, radelten wir abwechselnd bergauf und bergab. Allmählich kamen wir in die Region, in welcher fast alle Orte den gleichen Nachnamen haben, nämlich ?-itz?: Schkortitz, Leipnitz, Marschwitz, Technitz, Gärtiz und so fort.

Aus der Wikipedia kann man lernen, dass es eine typisch sorbisch/slawische Ortsnamenendung ist, die wohl irgendetwas mit ?Stein? bedeutet.



Bei Klosterbuch, einem alten Kloster, waren wir schon längst wieder an der Mulde angekommen und feierten dort den Kilometergipfel unsrer Tour. Das Kloster war ziemlich ausgestorben, aber eine nette Dame verkaufte uns trotzdem einige Getränke und wir saßen exklusiv im lauschigen Biergarten.



Schließlich radelten wir weiter am idyllischen Mulde-Elberadweg an der Freiberger Mulde entlang.

Als es auf Mittag zuging, nahm ich allerdings bei meinen beiden Mitradlern eine etwas gesteigerte Nervosität und Gereiztheit wahr, wie auch an einigen Tagen vorher. Die Ursache war, dass trotz der Schönheit der Landschaft die Gaststätten mit Verpflegung ziemlich rar gesät waren. Auch Google-Maps half da nicht wirklich weiter. Wir mussten Einheimische fragen. Die gaben zwar Auskunft, aber wir mussten noch einige Kilometer und auch einen kleinen Umweg zurücklegen. Dem bedrohlichen Sinken des Blutzuckerspiegels konnte gerade noch rechtzeitig in Lommatzsch Einhalt geboten werden und wir setzten unsre Fahrt über Daubnitz, Wachtnitz und Schieritz fort, wo wir erstmalig auf die Elbe trafen.



Das war ziemlich beindruckend, denn der ruhig dahin fließende kleine Fluss ist hier von steilen Felsabbrüchen umgeben, unter, an und auf denen nette kleine Häuser trohnen.



Bald erreichten wir Meißen, wo wir eine Kaffee- und Kuchenpause machten und weiter elbaufwärts pedalierten.

Bald öffnet sich das Elbtal und die Menschen beginnen, sich vor dem Fluss zu fürchten, gegen den sie immer mächtigere Deiche errichten, damit er sich die Auen nicht wieder zurückholen kann. Je näher man Dresden kommt, um so mehr Menschen bewegen sich am Fluss, joggen, fahren Rad, gehen spazieren.

Nach dem Check-in im Hotel fuhren wir ohne Gepäck durch die Altstadt Dresdens. Obwohl Montag war, trafen wir (wie schön!) an der Frauenkirchen keine Montagsdemonstranten, was vielleicht daran lag, dass der komplette Platz mit Buden und Ständen belegt ist.



Unser Hotel lag direkt neben dem Yenidze-Gebäude, das ich zwar wie auch jetzt etwas verwundert bei frühren Dresden-Besuchen wahrgenommen hatte, aber zu dem ich keinerlei Informationen hatte. Dort kann man unter der Kuppel im höchsten Restaurant Dresdens essen, was wir auch taten. Die Aussicht ist gigantisch und das Essen super. Das Gebäude im Stil einer Moschee wurde 1908 als Zigarettenfabrik erbaut und wird heute als Theater, Restaurant u.a.m genutzt.

Während wir dort oben saßen, kamen wir denn doch noch in den zweifelhaften Genuss einer Montagsdemonstration, die als Autocorso auf das Gebäude zurollte und wilde Parolen zum Energiesparen in die Dresdner Umwelt entließ.



Davon ließen wir uns den tollen Abend aber nicht vermiesen.

https://www.relive.cc/view/vXvL2e8DB76


 

z Grimma do Drezna

Wystartowaliśmy w Grimmie przez długi most wiszący nad Muldą. Z drugiego brzegu rozciąga się imponujący widok na miasto, a także na wybudowane w międzyczasie zabezpieczenia przeciwpowodziowe.

Na krótko opuściliśmy ścieżkę rowerową Mulde, aby zaoszczędzić kilometry. Przy okazji jednak zyskaliśmy kilka metrów wysokości. Teren nie był już tak płaski jak dzień wcześniej. Wręcz przeciwnie, było trochę fal, a niektóre krajobrazy przypominały nam nawet trochę Toskanię z jej łagodnymi wzgórzami. Jechaliśmy na przemian pod górę i w dół cichymi bocznymi drogami, po których prawie nie jeździły samochody. Stopniowo doszliśmy do regionu, gdzie prawie wszystkie miejscowości mają to samo nazwisko, czyli "-itz": Schkortitz, Leipnitz, Marschwitz, Technitz, Gärtiz itd.

Z Wikipedii można się dowiedzieć, że jest to typowa serbołużycka/słowiańska końcówka nazwy miejscowości, która prawdopodobnie oznacza coś z "kamieniem".

W Klosterbuch, starym klasztorze, już dawno dotarliśmy z powrotem na Mulde i tam świętowaliśmy kilometrowy szczyt naszej trasy. Klasztor był dość mocno opustoszały, ale miła pani i tak sprzedała nam kilka napojów i siedzieliśmy wyłącznie w zacisznym ogródku piwnym.

Na koniec kontynuowaliśmy jazdę rowerem po idyllicznej ścieżce rowerowej Mulder wzdłuż rzeki Freiberger Mulde.

W miarę zbliżania się południa zauważyłem jednak u moich dwóch kolegów z roweru nieco zwiększoną nerwowość i rozdrażnienie, podobnie jak kilka dni wcześniej. Powodem było to, że mimo piękna krajobrazu, restauracji z jedzeniem było niewiele. Mapy Google też nie bardzo pomogły. Musieliśmy zapytać miejscowych. Udzielili nam informacji, ale i tak musieliśmy przejść kilka kilometrów i skorzystać z małych objazdów. Groźny spadek poziomu cukru we krwi został w porę zatrzymany w Lommatzsch i kontynuowaliśmy podróż przez Daubnitz, Wachtnitz i Schieritz, gdzie po raz pierwszy spotkaliśmy Łabę.

Robiło to spore wrażenie, bo spokojnie płynącą rzekę otaczają strome klify z ładnymi domkami pod, na i wokół nich.

Wkrótce dotarliśmy do Meißen, gdzie zatrzymaliśmy się na kawę i ciasto i kontynuowaliśmy pedałowanie w górę Łaby.

Wkrótce otwiera się dolina Łaby, a ludzie zaczynają obawiać się rzeki, przeciwko której budują coraz potężniejsze wały, aby nie mogła odebrać terenów zalewowych. Im bliżej Drezna, tym więcej ludzi porusza się wzdłuż rzeki, biegając, jeżdżąc na rowerze, spacerując.

Po zameldowaniu się w hotelu przejechaliśmy bez bagażu po drezdeńskiej starówce. Mimo że był poniedziałek, na Frauenkirchen nie spotkaliśmy żadnych poniedziałkowych demonstrantów (jak miło!), co wynikało być może z faktu, że cały plac zajęty jest przez stragany i stoiska.

Nasz hotel znajdował się tuż obok budynku Yenidze, który zauważyłam przy poprzednich wizytach w Dreźnie, ale nie miałam o nim żadnych informacji. Tam można zjeść pod kopułą w najwyższej restauracji w Dreźnie, co też zrobiliśmy. Widok jest gigantyczny, a jedzenie wspaniałe. Budynek w stylu meczetu został zbudowany w 1908 roku jako fabryka papierosów, a obecnie służy jako teatr, restauracja i inne.

Gdy siedzieliśmy tam na górze, mieliśmy wątpliwą przyjemność obserwować poniedziałkową demonstrację, która podjechała pod budynek motorem i wykrzykiwała dzikie hasła o oszczędzaniu energii w drezdeńskim środowisku.

Nie pozwoliliśmy jednak, aby to zepsuło nam wspaniały wieczór.

A tu znów animacja z wycieczki:

https://www.relive.cc/view/vXvL2e8DB76 Przetłumaczono za pomocą www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

Wir orientierten uns an der Saale, nachdem wir Naumburg verlassen hatten, nicht, ohne uns noch einmal den Dom und die Altstadt anzuschauen.



Angekommen beim Schloss Goseck schoben wir ein kurzes Stück steil bergauf, um oben weiter zu einem prähistorischen Monument weiterzurollen, das schon sehr beeindruckend ist: die 7000 Jahre alte Kreisgrabenanlage von Goseck ist das älteste bekannte Monument jungsteinzeitlicher Bauern zur Himmelsbeobachtung und zur Bestimmung der Termine für Aussaat und Ernte.





Festgehalten sind dort die Termine der Sonnenwenden und des Frühlingsbeginns lange vor der Erbauung von Stonehenge. Die Anlage wurde rekonstruiert und kann jederzeit besichtigt werden.

In Weißenfels trafen wir nach einem späten Frühstück wieder auf die Saale, die wir aber bald verließen, denn wir radelten jetzt auf einer ehemaligen Bahnstrecke Richtung Leipzig.

Auf dem gut ausgebauten Radweg machten wir mächtig Kilometer, was aber auch daran liegt, dass die Landschaft flach ist wie ein Brett. Irgendwann muss einmal jemand mit einem mächtigen Hobel darübergefahren sein, so flach ist alles. Die Landschaft hat auch aufgrund der großen landwirtschaftlichen Flächen ihren eigenen, sehr beruhigenden Zauber.

Bald erreichten wir den Speckgürtel Leipzigs: Alles war sehr ordentlich, gut ausgebaut. Schöne Einfamilienhaussiedlungen säumten unsren Weg und schließlich erreichten wir einige ehemalige Braunkohletagebaue, die inzwischen zu attraktiven Seen mit hohem Freizeitwert geworden waren und auch dem entsprechend von Paddlern, Seglern, Joggern, Radfahreren und anderem mehr fleißig genutzt wurden.



Am Cospudener See folgten wir dem Hinweisschild "Zum flotten Radler" und erreichten ein sehr einfaches, aber uriges Gartenlokal mit eigenem Charme. Dort warteten wir bei grüner und roter Fassbrause, Matjesbrötchen und heißer Knackwurst mit Senf das Ende des leichten Nieselregens ab.

Weiter radelten wir flach auf sehr gut ausgebauten Radwegen weiter und leisteten uns kurz vor dem Ziel in Erdmannshain eine Pause im Sonnenschein mit Kuchen und Schwarzbier.

Erst kurz vor unserem Ziel Grimma hatten wir den Eindruck, dass wir jetzt allmählich die Metropolregion Leipzig und deren Speckgürtel verließen.

In Grimma selbst begaben wir uns nach dem Bezug unsrer Hotelzimmer an die Mulde und staunten über die gewaltigen Fluttore, die nach den katastrophalen Überschwemmungen 2013 und 2002 errichtet wurden. Am Ufer war zum zwanzigjährigen Ereignis eine Fotoausstellung mit sehr beeindruckenden Bildern der Jahrhundertflut 2002 zu sehen, die den Eindrücken aus der Eifel sehr ähnlich war. Der Klimawandel kann kaum nachdrücklicher verdeutlicht werden.




Und hier ist wieder die Animation unsrer Tour:
https://www.relive.cc/view/vNOPoX7wNYv

 

Dzień 4, z N0saumburga do Grimma


Po opuszczeniu Naumburga ruszyliśmy wzdłuż Saale, nie omieszkując jeszcze raz zajrzeć do katedry i na starówkę.

Dojeżdżając do zamku Goseck, pchaliśmy się krótko pod strome wzgórze, by na szczycie wtoczyć się na prehistoryczny zabytek, który już teraz robi ogromne wrażenie: 7000-letni okrągły rów w Goseck jest najstarszym znanym zabytkiem neolitycznych rolników służącym do obserwacji nieba i określania terminów siewu i zbiorów. Daty przesileń i początku wiosny były tam zapisywane na długo przed zbudowaniem Stonehenge. Obiekt został zrekonstruowany i można go zwiedzać w każdej chwili.

W Weißenfels, po późnym śniadaniu, znów spotkaliśmy Saale, ale szybko ją opuściliśmy, bo jechaliśmy teraz dawną linią kolejową w kierunku Lipska.

Zrobiliśmy sporo kilometrów na dobrze zbudowanej ścieżce rowerowej, ale wynikało to również z tego, że krajobraz jest płaski jak deska. W pewnym momencie ktoś musiał przejechać po niej potężnym samolotem, wszystko jest takie płaskie. Krajobraz ma też swoją bardzo uspokajającą magię ze względu na duże obszary rolnicze.

Wkrótce dotarliśmy do lipskiego Speckgürtel: wszystko było bardzo uporządkowane, dobrze zagospodarowane. W końcu dotarliśmy do dawnych kopalni odkrywkowych węgla brunatnego, które w międzyczasie stały się atrakcyjnymi jeziorami o dużych walorach rekreacyjnych, wykorzystywanymi odpowiednio przez kajakarzy, żeglarzy, biegaczy, rowerzystów i innych.

Nad jeziorem Cospuden poszliśmy za znakiem "Zum flotten Radler" i dotarliśmy do bardzo prostej, ale urokliwej restauracji ogrodowej. Tam przeczekaliśmy koniec lekkiej mżawki z zielono-czerwonym napojem gazowanym, bułkami matie i gorącą knockwurstą z musztardą.

Dalej jechaliśmy płasko po bardzo dobrze utrzymanych ścieżkach rowerowych i na krótko przed dotarciem do celu w Erdmannshain zrobiliśmy sobie przerwę w słońcu przy ciastku i ciemnym piwie.

Dopiero na krótko przed naszym miejscem docelowym Grimma odnieśliśmy wrażenie, że teraz stopniowo opuszczamy aglomerację lipską i jej okolice.

W samej Grimmie, po wprowadzeniu się do naszych pokoi hotelowych, udaliśmy się nad rzekę Mulde i podziwialiśmy potężne wrota przeciwpowodziowe, które zostały zbudowane po katastrofalnych powodziach w 2013 i 2002 roku. Na brzegach rzeki z okazji dwudziestolecia była wystawa fotograficzna z bardzo efektownymi zdjęciami powodzi stulecia z 2002 roku, która bardzo przypominała wrażenia z Eifel. Trudno o bardziej dobitną ilustrację zmian klimatycznych.

A tu znów animacja naszej wycieczki:
https://www.relive.cc/view/vNOPoX7wNYv
Przetłumaczono za pomocą www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

Vor dem eigentlichen Start machten wir eine kleine Sightseeing-Runde um das beeindruckende Schloss Friedenstein in Gotha, das dominant über dem gesamten Ort trohnt.




Dann starteten wir auf eine zwar lange, aber doch recht entspannte Etappe, die zu sehr großen Teilen ziemlich flach verlief. Wir fuhren durch eine Agrarlandschaft mit größtenteils abgeernteten Feldern und passierten bald die Burgen, die als die Drei Gleichen bekannt sind. Auf den Fotos sieht man allerdings die dritte Burg überhaupt nicht, weil sie im Wald versteckt ist.



Drei Ungleiche passieren die Drei Gleichen


Nach etwas mehr als 20 Kilometern erreichten wir Erfurt mit seinem bekannten Dom und machen eine kurze Rast in einer bayrischen Gaststätte, wo ich gerade noch vor zwölf Uhr zwei Weißwürste verzehrte.




Weiter ging es teils auf Radwegen, teils auf wenig befahrenen Landstraßen vorbei am ehemaligen Konzentrationslager Buchenwald, dessen Glockenturm als Mahnmal weithin sichtbar ist.

Zügig erreichten wir Weimar, wo wir wiederum, diesmal italienisch, einkehrten. Wie auch in Erfurt ging während unserer Pause rein zufällig ein ordentlicher Regenguss nieder. So verlief es übrigens den gesamten restlichen Tag: nie wurden wir nass, weil wir immer wieder - ohne dies deswegen geplant zu haben - rein zufällig zu den reichlichen, aber kurzen Regenschauern irgendwo Pause machten.

Weimar verließen wir und fuhren entlang der Ilm. DIe bietet einen wirklich sehr schönen, idyllischen Radweg, der sich abwärts des Flüsschens mit wenigen Steigungen durch ein liebliche Park- und Auenlandschaft schlängelt. Bald erreicht man dabei das Weinbaugebiet Saale-Unstruth und sieht die ersten Hänge mit Reben.

In Bad Sulza, einem auch sehr idyllischen Örtchen mit einem großen Gradierwerk, gab es dann Kaffee und Kuchen in einem netten Cafe.



Bei Großheringen konnten wir dann die Ilm in die Saale fließen sehen. Letztere zeigte zwar keinen hellen Strand, aber sehr beeindruckende Felsklippen mit atemberaubenden Burgen auf ihren Anhöhen.

Schließlich erreichten wir das staatliche Weingut Kloster Pforta. Dort probierten wir natürlich den Wein und pünktlich ging ein längerer und sehr kräftiger Regenguss nieder, so dass wir doch etwas länger bei unseren leeren Gläsern sitzen bleiben mussten, bevor wir dann die wenigen letzten Kilometer bis zu unsrem Ziel Grimma zurücklegten.



Am Ende hatten wir wie geplant 106 Kilometer zurückgelegt, aber 568 Höhenmeter, also etwa 150 mehr als angekündigt.

Trotz der Höhenmeter war die Etappe so entspannt, dass ich manchmal fast den Eindruck hatte, im Urlaub zu sein. ;.)

Da ich versehentlich zweimal meinen Fahrradnavi gestoppt habe, gibt es heute anstatt einem drei Animationsfilme.

https://www.relive.cc/view/vMv8JWdQjP6

https://www.relive.cc/view/vdORMYA32Kv

https://www.relive.cc/view/vMv8JWdQmP6


 

Dzień 3, Gotha-Naumburg

Przed właściwym startem zrobiliśmy sobie małe zwiedzanie imponującego zamku Friedenstein w Gotha, który góruje nad całym miastem.

Następnie ruszyliśmy na długi, ale dość relaksujący etap, który przez większą część był dość płaski. Jechaliśmy przez rolniczy krajobraz z przeważnie zbieranymi polami i wkrótce minęliśmy zamki znane jako Drei Gleichen. Na zdjęciach jednak w ogóle nie widać trzeciego zamku, bo jest ukryty w lesie.

Po nieco ponad 20 kilometrach dotarliśmy do Erfurtu ze słynną katedrą i zatrzymaliśmy się na krótką przerwę w bawarskiej restauracji, gdzie tuż przed południem zjadłem dwie białe kiełbaski.

Dalej jechaliśmy częściowo po ścieżkach rowerowych, częściowo po mniej uczęszczanych drogach wiejskich obok byłego obozu koncentracyjnego Buchenwald, którego dzwonnica jest widoczna z daleka jako pomnik.

Szybko dotarliśmy do Weimaru, gdzie zatrzymaliśmy się ponownie, tym razem na włoskie jedzenie. Podobnie jak w Erfurcie, w czasie naszej przerwy spadł porządny deszcz. Tak było przez resztę dnia: nigdy nie zmokliśmy, bo zawsze gdzieś robiliśmy przerwę - nie mając tego w planie - czysto przypadkowo na obfite, ale krótkie ulewy.

Wyjechaliśmy z Weimaru i pojechaliśmy wzdłuż Ilm. Ilm oferuje naprawdę piękną, idylliczną ścieżkę rowerową, która wije się w dół rzeki z niewielkimi podjazdami przez uroczy krajobraz parkowo-łąkowy. Wkrótce dociera się do obszaru uprawy winorośli Saale-Unstruth i widzi się pierwsze zbocza z winoroślą.

W Bad Sulza, bardzo sielskiej wiosce z dużą tężnią, wypiliśmy kawę i ciasto w miłej kawiarence.

W pobliżu Großheringen mogliśmy zobaczyć Ilm wpadający do Saale. Ten ostatni nie pokazywał jasnej plaży, ale bardzo efektowne skalne klify z zapierającymi dech w piersiach zamkami na ich wzgórzach.

W końcu dotarliśmy do państwowej winnicy Kloster Pforta. Tam oczywiście degustowaliśmy wino i w samą porę spadła długa i bardzo silna ulewa, tak że musieliśmy posiedzieć trochę dłużej z pustymi kieliszkami, zanim pokonaliśmy kilka ostatnich kilometrów do naszej docelowej Grimmy.

W końcu pokonaliśmy 106 kilometrów zgodnie z planem, ale 568 metrów przewyższenia, czyli około 150 więcej niż zapowiadano.

Mimo metrów wysokości, na scenie panował taki luz, że momentami prawie miałam wrażenie, że jestem na wakacjach ;)

Ponieważ dwa razy przypadkowo zatrzymałem nawigację rowerową, dziś są trzy filmy animowane zamiast jednego. Przetłumaczono za pomocą


https://www.relive.cc/view/vMv8JWdQjP6

https://www.relive.cc/view/vdORMYA32Kv

https://www.relive.cc/view/vMv8JWdQmP6

www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

Da wir gestern ganz ordentlich was zurückgelegt hatten, gönnten wir uns eine Stunde längeren Schlaf und starteten erst gegen 9:00.
Im Vergleich zur geplanten Strecke machten wir einen kleinen Umweg durch ein schönes Tal bei Meckbach, der uns aber etwa 3 Kilometer mehr Strecke kostete. Trotz der nahen Autobahn landschaftlich wirklich ganz schön gings weiter entlang der Fulda.



Die verließen wir kurz vor Bebra und fädelten auf einen Radweg entlang der Bahnstrecke entlang des Flüsschens Ulfe ein.
Der verlief ziemlich wellig, oder wie der Bike-Fachmann sagt: leicht profiliert. Diese Wellen waren größtenteils ziemlich steil, was ziemlich Spaß macht, wenn man nicht gerade eine Strecke von 100 Kilometern mit Gepäck fährt. Man rast mit ziemlichem Karacho steil bergab, wobei man noch einiges an Gas gibt, damit man dann die Gegensteigung fast mühelos mit dem erhaltenen Schwung wieder bis nach oben kommt. Trotz aller Bemühungen klappt das in der Regel aber nicht bis zur Vollendung, so dass man dann immer noch ordentlich in die Pedale treten muss, bis man den Gipfel der Welle wieder erklommen hat...



Bei Hönebach ließen wir die Ulfe dann links liegen und passierten mehrfach die ehemalige Grenze zwischen Ost- und Westdeutschland - zum Glück, fast, ohne es zu bemerken. Nur die anderen Ampelmännchen und die im Osten viel größeren ungeteilten landwirtschaftlichen Flächen ließen uns erkennen, in welchem Teil wir uns bewegten. Und natürlich die Ortsnamen, die ich vor allem aus Stau- und Verkehrsmeldungen kenne: (Wildeck)-Obersuhl, Gerstungen, Herleshausen...



Dort erblickten wir auch den gigantischen Salzberg und ab Sallmanshausen fädelten wir auf den Werraradweg ein. Der verläuft recht idyllisch durch die schöne Auenlandschaft und ich hielt vergeblich Ausschau nach Heringen oder Salzablagerungen am Werrarand. Trotz der immer noch sehr hohen Salzeinleitungen sieht die Werra inzwischen doch fast wie ein normaler Fluss aus. Da konnte ich mich an Schlimmeres erinnern, als ich vor mehr als zehn Jahren schon einmal an ihr vorbeipedaliert war, um über den Rennsteig zu fahren...



Wir passierten Hörschel, das als Einstieg zum Bewandern oder Befahren des Rennsteigs gilt und kamen schließlich zur späten Mittagspause gerade noch rechtzeitig vor Küchenschluss nach Eisenach, wo ich in der Ratsschänke am Marktplatz einen sehr guten Spanferkelbraten mit Thüringer Klößen und Sauerkraut zu mir nahm und zum Erstaunen der Bedienung gleich zwei Apfelschorlen auf einmal bestellte.

Danach fädelten wir auf den wirklich landschaftlich sehr schönen, aber auch leicht profilierten Hörselradweg ein, bis wir irgendwann ab dem Ort Mechterstädt auf der vielbefahrenen und engen Landstraße hätten weiterfahren müssen.



An dieser Stelle entschied Georg aufgrund einer sehr ausgeprägten Straßenallergie kombiniert mit einem extremen Mountainbikefahrdefizit mit seiner Eindrittelmehrheit, dass wir links bergan auf den Höhenzug fahren sollten. Wir gehorchten und wurden mit mehreren grandiosen Ausblicken auf den Thüringer Wald und den Inselberg belohnt. Auf der Höhe fanden wir eine merkwürdige Straße vor, die fast schnurgerade auf dem Kamm verlief und immer in Abschnitten mit Dehnungsfugen betoniert war. Dort fuhr es sich relativ zügig - bis auf die Dehungsfugen...



Schließlich hörte der Beton auf und der Weg wurde etwas unwegsamer, aber immer noch auf in etwa auf der gleichen Höhe. Die Landschaft war karg, aber sehr beeindruckend und am Ende der Strecke erhielten wir durch ein Schild die Information, dass wir uns die ganze Zeit über auf dem Kriegberg bewegt hatten, der jetzt ein Landschaftsschutzgebiet ist. Den Namen hat der Höhenzug von der jahrhundertelangen militärischen Nutzung. Das erkärte uns auch die merkwürdige betonierte Fahrstraße...



Von dieser Infotafel mussten wir dann doch noch kurz bergab auf die Bundesstraße, auf der es nicht mehr weit nach Gotha war. Aber auf diesem kleinen Stück fühlen wir uns alles andere als sicher und wurden trotz Überholverboten oft von PKWs ziemlich riskant überholt.

In Gotha fuhren wir Richtung Altstadt und warn sehr beeindruckt von den wunderschönen Gebäudeensembles dort.

Nach dem Belohnungsbier radelten/schoben wir noch am Schloss mit seinen schönen Wasserspielen vorbei zu unserem Hotel.



Am Ende haben wir natürlich wieder mehr Kilometer und Höhenmeter als angekündigt auf der Rechnung: 100 Kilometer und über 800 Höhenmeter.

Und hier ist wieder wie immer die animierte heutige Tour:
https://www.relive.cc/view/v36APEkzzGO


 

Dzień 2, Bad Hersfeld-Gotha

Ponieważ wczoraj pokonaliśmy sporo terenu, pozwoliliśmy sobie na dodatkową godzinę snu i ruszyliśmy dopiero około 9:00.
W porównaniu z zaplanowaną trasą, zrobiliśmy mały objazd przez piękną dolinę w okolicach Meckbach, co kosztowało nas około 3 kilometrów więcej dystansu. Pomimo pobliskiej autostrady, sceneria była naprawdę ładna i kontynuowaliśmy jazdę wzdłuż Fuldy.

Opuściliśmy rzekę krótko przed Bebrą i dołączyliśmy do ścieżki rowerowej wzdłuż linii kolejowej wzdłuż rzeki Ulfe.
Ścieżka była dość pofałdowana, lub jak mówią rowerowi eksperci: lekko wyprofilowana. Te pofałdowania były w większości dość strome, co jest całkiem przyjemne, gdy nie jedzie się na rowerze dystansu 100 kilometrów z bagażem. Ścigasz się stromo w dół z dość dużą ilością caracho, wciąż dodając sporo gazu, tak abyś mógł potem niemal bez wysiłku pokonać całą drogę z powrotem w górę na przeciwległym wzniesieniu z impetem, który uzyskałeś. Jednak mimo wszelkich wysiłków, zwykle nie udaje się tego dokończyć, tak że nadal trzeba mocno pedałować, aż znów wejdzie się na szczyt fali...

W Hönebach zjechaliśmy z Ulfe w lewo i kilkakrotnie mijaliśmy dawną granicę między wschodnimi i zachodnimi Niemcami - na szczęście prawie jej nie zauważając. Tylko inne światła drogowe i znacznie większe niepodzielone obszary rolne na wschodzie dawały znać, w której części się znajdujemy. I oczywiście nazwy miejscowości, które znam głównie z korków i raportów drogowych: (Wildeck)-Obersuhl, Gerstungen, Herleshausen...

Tam też zobaczyliśmy gigantyczny Salzberg, a z Sallmanshausen dołączyliśmy do ścieżki rowerowej Werra. Biegnie dość sielankowo przez piękny krajobraz zalewowy i na próżno szukałem śledzi czy złóż soli na skraju Werry. Mimo wciąż bardzo dużych zrzutów soli, Werra wygląda teraz prawie jak normalna rzeka. Gorzej pamiętałem, gdy ponad dziesięć lat temu pedałowałem obok niej, by przekroczyć Rennsteig...

Minęliśmy Hörschel, który jest uważany za punkt wyjścia do wędrówki lub jazdy na rowerze Rennsteig, i w końcu dotarliśmy do Eisenach na późną przerwę obiadową w samą porę przed zamknięciem kuchni, gdzie w Ratsschänke na rynku zjadłem bardzo dobrą pieczoną świnię z knedlikami turyńskimi i kapustą kiszoną i, ku zdumieniu kelnerki, zamówiłem dwa spritzery jabłkowe na raz.

Następnie dołączyliśmy do ścieżki rowerowej Hörsel, która jest naprawdę malownicza, ale też lekko wyprofilowana, aż w pewnym momencie musielibyśmy kontynuować jazdę ruchliwą i wąską drogą krajową z miejscowości Mechterstädt.

W tym momencie, ze względu na bardzo wyraźne uczulenie na drogę połączone ze skrajnym niedosytem jazdy na rowerze górskim, Georg zdecydował swoją jedną trzecią większości, że powinniśmy jechać w lewo pod górę na pasmo górskie. Posłuchaliśmy i zostaliśmy nagrodzeni kilkoma wspaniałymi widokami na Las Turyński i Inselberg. Na szczycie znaleźliśmy dziwną drogę, która biegła prawie martwa prosto wzdłuż grzbietu i była zawsze zabetonowana na odcinkach z dylatacjami. Stosunkowo łatwo się tam jeździło - poza dylatacjami...

W końcu beton się skończył i droga stała się nieco bardziej szorstka, ale wciąż na mniej więcej tej samej wysokości. Krajobraz był jałowy, ale bardzo efektowny, a na końcu trasy poinformowała nas tablica, że szliśmy przez cały czas wzdłuż góry Kriegsberg, która jest obecnie obszarem ochrony krajobrazu. Grzbiet otrzymał swoją nazwę od wieków użytkowania przez wojsko. To też tłumaczyło dziwną betonową drogę...

Od tej tablicy informacyjnej musieliśmy zejść w dół do głównej drogi, skąd już niedaleko do Gothy. Ale na tym małym odcinku nie czuliśmy się bezpiecznie i często byliśmy dość ryzykownie wyprzedzani przez samochody mimo zakazu wyprzedzania.

W Gocie pojechaliśmy rowerami w kierunku starego miasta i byliśmy pod wielkim wrażeniem pięknych zespołów budynków tam się znajdujących.

Po piwie nagrodowym przejechaliśmy/przepchnęliśmy się obok zamku z pięknymi fontannami do naszego hotelu.

Ostatecznie oczywiście pokonaliśmy więcej kilometrów i metrów przewyższenia niż zapowiadano: 100 kilometrów i ponad 800 metrów przewyższenia.

A tu znowu, jak zawsze, dzisiejsza animowana wycieczka:
https://www.relive.cc/view/v36APEkzzGO

Przetłumaczono za pomocą www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

Die Menschen, die sich entschieden hatten, uns zu verabschieden waren bei der Witterung nicht gerade in Massen erschienen. Lediglich die Frau Georgs und Sabine Müller-Kübler vom Verein für Internationale Beziehungen war mit ihrem Mann erschienen - aber immerhin!



Denn es regnete in Strömen und ich schlug vor, eine Stunde mit dem Start zu warten. Denn der Wolkenfilm verhieß dann, dass das Regenfeld vorbei sein würde.

Unser Jüngster, Stephan, war aber so hochmotiviert, dass er mit der klaren Mehrheit von 1/3 der Stimmen entschied, sofort loszufahren.
Dem fügten wir uns und pedalierten auf dem uns allseits gut bekannten R7 Richtung Grünberg los.

Dabei bemühten wir uns, ein Tempo anzuschlagen, bei dem sich der Eintrag von Feuchtigkeit und die Verdunstung durch massiven Fahrtwindeintrag ungefähr die Waage hielten.


Mittagspause am historischen Rathaus in Alsfeld

Allmählich stießen wir in den tieferen Vogelsberg vor. Asfaltierte Wege wurden Mangelware und die Steigungsprozente näherten sich 10%. Ich spürte immer deutlicher meine massiven Trainingsrückstand gegenüber meinen beiden Mitfahrern, die netterweise immer wieder am Ende der Anstiege auf mich warteten.


Schloss Romrod

Das ist eine Erfahrung, die ich lange nicht gemacht habe und jeder, der das selbst schon erlebt hat, weiß, dass das ganz schön am Ego kratzen kann. Aber aufgrund meiner Knieverletzung zu Beginn des Jahres und einem privaten Bauprojekt ab April, das fast meine ganze Zeit verschlingt, bin ich leider so schlecht trainiert, wie seit vielen Jahren nicht.
Zum Glück ist meine Grundausdauer noch ausreichend vorhanden, nur die "Berghärte" ist stark geschwunden.

Schließlich war aber der Gipfelpunkt erreicht und von dort aus ging es ziemlich zügig immer leicht abwärts in Richtung Bad Hersfeld.



In Niederjossa suchten und fanden wir ein Cafe und waren entsetzt über die Schwerlast-LKWs, die sich dort durch die engen Straßen quetschten und den eigentlich ganz schönen Ort fast unbewohnbar machten.
Die Bedienung klärte uns auf, dass Schuld eine einspurige Autobahnführung sei, wegen der alle LKW von dort ab und durch den armen Ort durchgeleitet würden. Und das solle noch zwei Jahre dauern...

Schließlich verließen wir die Jossa an ihrer Mündung in die Fulda und fuhren entspannt durch die schönen Fuldaauen parallel zur nicht ganz so schönen Autobahn bis nach Bad Hersfeld.




Dort gab es am Lullusplatz ein Belohnungsbier.

Beim Sichten der Fahrtaufzeichnungen auf den Fahrradnavis stellten wir fest, dass es anstatt der versprochenen 700 Höhenmeter über 900 geworden sind.

Hier gibt es ein Video unserer Fahrt mit eingebetteten Fotos und Videos:
https://www.relive.cc/view/vE6J9QxdJgO


 
Dzień 1, z Heuchelheim do Bad Hersfeld

rzy ludzie, którzy postanowili nas odprowadzić, nie do końca masowo stawili się przy tej pogodzie. Zjawiła się tylko żona Georga i Sabine Müller-Kübler z Towarzystwa Stosunków Międzynarodowych wraz z mężem - ale jednak!

Ponieważ padało jak z cebra, zaproponowałem, żebyśmy poczekali godzinę przed startem. Bo film z chmur wtedy zapowiadał, że pole deszczowe się skończy.

Nasz najmłodszy, Stephan, był tak mocno zmotywowany, że zdecydował się na natychmiastowy start z wyraźną większością 1/3 głosów.
Posłuchaliśmy i ruszyliśmy znaną nam już drogą R7 w kierunku Grünberg.

Staraliśmy się nadać tempo, w którym wilgoć i parowanie spowodowane potężnym strumieniem wiatru były mniej więcej zrównoważone.

Stopniowo wchodziliśmy w głębszy Vogelsberg. Asfaltierte Wege stały się rzadkie, a procenty nachylenia zbliżały się do 10%. Coraz wyraźniej odczuwałem swoją ogromną lukę treningową w stosunku do moich dwóch kolegów, którzy uprzejmie czekali na mnie na końcu podjazdów.

Jest to doświadczenie, którego nie miałem od dawna i każdy, kto sam go doświadczył, wie, że może to być dość mocno podrasowane ego. Ale ze względu na kontuzję kolana na początku roku i rozpoczynający się w kwietniu prywatny projekt budowlany, który pochłania prawie cały mój czas, jestem niestety mniej wytrenowany niż przez wiele lat.
Na szczęście moja podstawowa wytrzymałość jest nadal wystarczająca, jedynie moja "górska twardość" znacznie zmalała.

W końcu jednak udało się dotrzeć na szczyt i stamtąd nastąpił dość szybki, w miarę lekki zjazd w kierunku Bad Hersfeld.

W Niederjossie szukaliśmy i znaleźliśmy kawiarnię, a przeraziły nas samochody ciężarowe, które przeciskały się tam wąskimi uliczkami, czyniąc to w gruncie rzeczy dość piękne miejsce niemal niezamieszkałym.
Kelnerka wyjaśniła nam, że to wina jednopasmowej autostrady, z powodu której wszystkie ciężarówki zostaną przekierowane stamtąd i przez biedną wioskę. A to zajęłoby kolejne dwa lata....

W końcu opuściliśmy Jossę u jej ujścia do Fuldy i pojechaliśmy relaksacyjnie przez piękne łąki Fuldy równolegle do nie tak pięknej autostrady do Bad Hersfeld.

Tam wypiliśmy piwo nagrodowe na Lullusplatz.

Kiedy spojrzeliśmy na zapisy jazdy w nawigacjach rowerowych, zorientowaliśmy się, że zamiast obiecanych 700 metrów przewyższenia, pokonaliśmy ponad 900 metrów.

Oto film z naszej jazdy z osadzonymi zdjęciami i filmami:
https://www.relive.cc/view/vE6J9QxdJgO

Przetłumaczono za pomocą www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

In aller Frühe sind wir heute morgen in Heuchelheim am alten Rathaus gestartet.
Müsste ich heute nicht radeln, würde ich sagen: Was für ein schöner Landregen!



So sage ich: es regnet in Strömen, aber die Stimmung ist gut. Wenn es irgendwie geht, wollen wir heute durch Alsfeld vorbei am Schloss Herzberg, das durch sein Hippie-Festival bekannt ist, bis Bad Hersfeld kommen.
Dabei streifen wir den Rand des Vogelsbergs. Das ist ein ehemaliger mächtiger Schichtvulkan, weswegen die Strecke uns auch einige Höhenmeter sammeln lassen wird.

 

Początek

Zaczęliśmy wcześnie rano w Heuchelheim przy starym ratuszu.
Gdybym nie musiał dziś jechać rowerem, powiedziałbym: jaki piękny wiejski deszcz!
Więc mówię: pada deszcz z kotami i psami, ale nastrój jest dobry. Jeśli jakoś damy radę, chcemy dziś przedostać się przez Alsfeld, obok zamku Herzberg, słynącego z festiwalu hipisów, do Bad Hersfeld.
Przy okazji dotkniemy krawędzi Vogelsbergu. Jest to dawny potężny wulkan warstwowy, dlatego trasa pozwoli nam również zdobyć kilka metrów wysokości.